Αποχαιρετισμός στον Αντώνη...

Ήταν καλοκαίρι του 2007. Εκείνη την εποχή εργαζόμουν στον Τράγκα, όπως κάθε δουλειά η οποία είναι κούφια και ασήμαντη απαιτούσε ένδυση Γιάπι με συνολάκι κομπλέ απο πουκάμισο, γραβάτα, σακάκι και φυσικά λουστρίνι. Ψάχνοντας στον Μπούσια είδα την αγγελία και έστειλα. Με πήρε η Virginia και κανόνισε να δώ έναν κύριο Τριφύλλη την επόμενη ημέρα.

Σκάω λοιπόν με το γιάπικό μου ντύσιμο στην Βαρυμπόμπη, και όλοι με κοιτούσαν και αναρωτιόντουσαν αν πουλάω εγκυκλοπέδιες ή σφουγγαρίστρες. Ζητάω τον κύριο Τριφύλλη και εμφανίζεται ο Αντώνης. Σαγιονάρα, Τατού, βερμούδα. ατημέλητα μούσια και με το περίφημο περπάτημα αλανιού.

Αυτό ήταν. Με το που μιλήσαμε κατάλαβα ότι εκείνος ήταν ο άνθρωπός μου, σου ενέπνεε μια σιγουριά, μια ασφάλεια ότι έχει τα πάντα υπο έλεγχο.

Πάντα κινούταν με απίστευτη ενέργεια και σπιρτάδα. Τον έβλεπες να περπατάει, να μιλάει και το μυαλό του έτρεχε. Πολλές φορές δεν τελείωνε την πρότασή του και έφευγε τρέχοντας απο το δωμάτιο για να γυρίσει 5 λεπτά μετά και να ρωτήσει "έλα ρε μαλάκα ...τί λέγαμε?", το μυαλό του βλέπεις ήταν πιο γρήγορο απο τη γλώσσα του, ίσως και απο την δικιά μας κατανόηση...

Βλέποντάς τον να δουλεύει, να δημιουργεί 1000 πράγματα απο το 1 (ή το τίποτα), να κινείται μέσα στον χώρο, δεν μπορούσες και εσύ παρά να προσπαθείς για το καλύτερο για να συμβαδίσεις μαζί του, και αν όχι τουλάχιστον να μην τον καθυστερήσεις, ήταν κρίμα να τον κρατάς πίσω ενώ ελεύθερος πυροβολούσε βλήματα δημιουργίας κατά ριππάς προς πάσα κατεύθυνση.

Πάντα κάλυπτε τους πάντες, ήταν εκεί να διορθώσει ότι πήγε στραβά, να βρεί λύσεις εκεί που όλοι παρέδιναν τα όπλα. Το ατελιέ ήταν το βασίλειό του και εκείνος φρόντιζε τους υπηκόους του και ήξερες ότι θα τον έβρισκες μπροστά σου αν άδικα κατηγορούσες κάποιον απο αυτούς.

Εμένα με είχε αναλλάβει προσωπικά. Να με προσέχει, να με στηρίζει. Όποτε με έβλεπε πολύ πιεσμένο θα με έπιανε και θα με τσέκαρε αν είναι όλα ΟΚ. Όταν τράβαγα φρίκες, θα ήταν εκεί να με ηρεμήσει. Τσακωθήκαμε πολλές φορές πάνω στη δουλειά και πάντα το ίδιο βράδυ θα μιλάγαμε στο τηλέφωνο και όλα μέλι γάλα, βλέπεις δεν του ταίριαζε να κρατάει κακίες...

Και εγώ προσπαθούσα να είμαι εκεί για εκείνον, να μην του αρνηθώ ποτέ τίποτα και να τον έχω ήρεμο, γιατί ήρεμος ήταν μια ακατάπαυστη μηχανή παραγωγής ιδεών.

Χθές έφυγε. Συνάδελφος, Πατέρας, Φίλος... Δεν το είχα κατανοήσει απολύτως έως σήμερα που είδα την Virgie πνιγμένη στο κλάμα. Αύριο έχουμε την κηδεία και δεν ξέρω αν θα το αντέξω. Κάποια άτομα πρέπει να έχουν ειδικά προνόμια ζωής και αφθαρσίας και ο Αντώνης έπρεπε να είναι απο αυτούς.

Το πνεύμα του θα συνεχίσει να τριγυρνά στους διαδρόμους της Option, να δίνει σπιρτάδα, δημιουργία και ζωή στην καθημερινότητά μας. Γιατί ο Αντώνης πάνω απο όλα κατάφερε να είναι κουλτούρα και νοοτροπία. Και αυτά μένουν πίσω.

Καλό ταξίδι φίλε.

Είμαι σίγουρος όταν ξαναβρεθούμε θα με δείς και θα πείς: "Έλα ρε μαλάκα... τι λέγαμε?"

Περί... Διαίσθησης

Όλα άρχισαν πριν περίπου 3 χρόνια.

Τέτοια εποχή ήταν. Ώρα 5:30 πρωί Σαββάτου επέστρεφα απο έξοδο. Είχα να της μιλήσω πολύ καιρό, σχεδόν 3 μήνες. Ήταν η πρώτη φορά που είχαμε χωρίσει. Απο εγωισμό δεν μιλάγαμε, δεν επικοινωνούσαμε, τίποτα... Κι όμως ξαφνικά, ένιωθα ένα βάρος, έναν φόβο απο το πουθενά. Βάζω τον εγωισμό μου στην άκρη και της στέλνω μήνυμα "Είσαι καλά?", καμία απάντηση... Δεν ξαναστέλνω, άλλωστε δεν έχω δικαίωμα να την ενοχλώ. Όμως νιώθω περίεργα, κάτι δεν πάει καλά. Κυριακή μεσημέρι (μιάμιση ημέρα μετά) με παίρνει τηλέφωνο. Είναι στο νοσοκομείο, τράκαρε άσχημα. Το τελευταίο που θυμάται είναι να οδηγεί και να ακούει τον ήχο ενός εισερχομένου μηνύματος και μετά να ξυπνάει 36 ώρες αργότερα στο νοσοκομείο. Το πρώτο πράγμα που κοίταξε ήταν το κινητό της και το μήνυμα μου - που της είχε φτάσει την στιγμή ακριβώς πρίν γίνει το κακό.

Άσχημο τούκι. Μπαριέρες παντού. Γλύτωσε απο θαύμα...

Τρομάξατε? Περιμένετε να ακούσετε και το επόμενο.

Καλοκαίρι 2008. Επιστρέφουμε απο έξοδο. Ώρα 5:00. Οδηγεί εκείνη. Πολλά νεύρα και τσακωμός για το τίποτα. Με αφήνει στην  πλατεία του χωριού και ξεκινάει για Φοινίκι. Ούτε καληνύχτα δεν είπαμε. Έχω το ίδιο συναίσθημα. Πάλι... Περιμένω στην πλατεία με το βλέμα καρφωμένο στο Σικέλαος να την δώ να φτάνει. Μετά απο 5 λεπτά δεν έχω δεί ακόμα τα φώτα της. Τρέχω σπίτι, αρπάζω τα κλειδιά του αυτοκινήτου και πηγαίνω να την βρώ. Την βρίσκω να περπατάει στον δρόμο, έχει υποστεί Σόκ, κλαίει, ρούχα σκισμένα, αίματα, γκρατζουνίες. Το αυτοκίνητο 20 μέτρα έξω απο τον δρόμο ανάμεσα σε 2 δέντρα. Πάλι θαύμα...

Δεν σας φτάνει?

Χριστούγεννα του 2008. Τσιγγάνα με σταματάει στον δρόμο και προσφέρεται να μου πεί το ριζικό μου. Αρνούμαι. Την ξέρω την κατάντια μου, την προηγούμενη μόλις ημέρα μας τελείωσε για πάντα. Επιμένει και εγώ νευριάζω,την διώχνω με άσχημο τρόπο. Στο τέλος μου λέει "Δεν πειράζει παιδί μου. Μην μου δώσεις χρήματα. Αλλά να ξέρεις ^%$^&&* την λένε παιδί μου, ^%$^&&*...". Κοκομπλόκο νομίζω το λέει ο Μπαμπινιώτης αυτό...

και τέλος

Ιανουάριος 2009. είμαστε στο Village κλασικά για σινεμά. Πρώτη φορά (μετά απο χρόνια ολόκληρα) παρκάρω στο υπόγειο πάρκινγκ κάτω απο τον Ελευθερουδάκη. ανεβαίνω τις ολοκαίνουργιες σκάλες και βρίσκομαι μπροστά σε ένα μαγαζάκι με μπλούζες. Μπροστά μπροστά στην βιτρίνα του ένα μπλουζάκι με το σήμα της WIND και να γράφει "ΘΕΛΩ... την &^%* μου πίσω". Που να καεί το μπλουζάκι μαζί με όλο το κτίριο γαμώ το κέρατό μου!!!

γιατί τα γράφω όλα αυτά? Γιατί έχω ακριβώς το ίδιο συναίσθημα τώρα. Δεν θα την πάρω. Δεν χαλάω άλλη αξιοπρέπεια (δεν μου έμεινε και πολλή).

Ίσως γράφοντας όμως ξορκίσω το κακό...

περι... του αναπάντεχου

Βρίσκεσαι λοιπόν σε μια φάση ξενερώματος, δεν ψάχνεσαι ιδιαίτερα, απλά βγαίνεις, πίνεις ποτά, καφέδες, κάνεις σέξ, δουλειά και μπαίνεις στο νετ... και όλα αυτά σου βγαίνουν μηχανικά, ψυχρά, δίχως πάθος,

...ξενέρωτα!!!

Σε εκείνη τη φάση λοιπόν, βλέπεις την φωτογραφία.

Δεν την ξέρεις, απλά έτυχε να είναι δίπλα στην φίλη σου στο Facebook. Την πέτυχες την ώρα που ξεφύλλιζες στα γρήγορα τις φωτογραφίες της και ξαφνικά είναι εκεί.

Δεν ξέρεις τι να υποθέσεις. Άλλωστε είναι απλά μια φωτογραφία. Δεν ξέρεις τίποτα για εκείνην. Πόσο χρονών είναι; που μένει; μπορεί να σπουδάζει στο εξωτερικό, μπορεί να έχει κάποιον, μπορεί...

Δεν ξέρεις τίποτα για εκείνην και όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Απλά είναι το βλέμα της. Αν μπορεί να βγάζει μέσα απο μια φωτογραφία, τόση ομορφιά, τόση ειλικρίνεια, τέτοια γλύκα, τόσο έντονο ερωτισμό, μόνο να φανταστώ μπορώ πως θα είναι απο κοντά.

Είχα καιρό να πάθω κάτι τέτοιο. Ίσως την γνωρίσω και ανακαλύψω ότι όλα αυτά ήταν στο μυαλό μου, ίσως δεν είμαι εγώ αυτό που ψάχνει. Επαναλαμβάνομαι και ρωτάω, Έχει σημασία;

Και μόνο το ότι την σκέφτομαι, την αναζητώ και ότι θέλω να την γνωρίσω αρκεί για την ώρα. Το ότι με έχει κάνει να ανυπομονώ και ότι ρωτάω πληροφορίες για εκείνην με καλύπτει...

Λόγω αυτής της τυχαίας φωτογραφίας, αρχίζω και ξεθάβω λίγο απο το χαμένο μου πάθος. Φτυαριά, φτυαριά κάθε φορά!

Πως μπορεί να σε ταξιδέψει μια φωτογραφία...

Σκέψεις... περί φιλίας

Με τον Νίκο, είχαμε πάντα μια ιδιότυπη σχέση. Πάντα ανταγωνιστική, πάντα επικριτική - σε βαθμό αδικίας - πάντα με απανωτά χτυπήματα στο σημείο που πονάει περισσότερο.

Μαζοχισμός? Σίγουρα ΝΑΙ !!! Αλλά πάντα μια φιλία με αμείωτο ενδιαφέρον...

Πολλοί μας έχουν περιγράψει σαν τους δύο γέρους στο Muppet Show. Πάντα υπατμόν για τσακωμό, πάντα έτοιμοι να προσφέρουμε ένα ανεπανάληπτο θέαμα σε όποιον τύχει να είναι παρών. Αρκεί αυτός να μην εμπλακεί γιατί τότε συνασπιζόμαστε και αλοίμονό του.

Ποτέ του δεν θα εγκρίνει οποιαδήποτε έχω στην ζωή μου, και πόσο δίκιο έχει πάντα στο τέλος, θα ξεστομίσει τους πιο απίθανους επιθετικούς προσδιορισμούς εναντίον της δίχως κανέναν λόγο και θα κρατάει πάντα το αντίβαρο στον ευκολόπιστο και κάπως ρομαντικό στις απόψεις του για την καλοσύνη των ανθρώπων Γιώργο.

Γενικότερα είμαι τυχερός στις φιλίες μου. Έχω με τα χρόνια καταλήξει σε έναν μικρό σχετικά κύκλο πολύ καλών φίλων, ανθρώπων που μπορώ να στηριχτώ πάνω τους και έχω έναν αρκετά ευρή κύκλο απο ανθρώπους που εκτιμάω και χαίρομαι πάντα να περνάω χρόνο μαζί τους.

Ο Νίκος όμως είναι κάτι διαφορετικό, είναι ίσως το αντίβαρό μου, αυτός που θα με ισορροπήσει όταν θα καψουρευτώ κάποια που δεν αξίζει, θα με βγάλει απο το καβούκι μου όταν έχω τις μαύρες μου, θα, θα, θα... Δεν είναι ανάγκη να μιλήσουμε ή να βρεθούμε απλά ο τρόπος σκέψης του λειτουργεί στο background του εγκεφάλου μου. 

Δεν θα αρχίσω τα δακρύβρεχτα του στύλ είναι πάντα εκεί, μόνο αυτόν εμπιστεύομαι και λοιπές παπαριές. Άσε που αν τύχει και διαβάσει την συγκεκριμένη ανάρτηση θα με κράξει άσχημα. 

Απλά γράφω ότι σκέφτομαι...

Διαβάζω πάλι όσα γράφω παραπάνω και ΘΕΕ ΜΟΥ πόσο gay φαίνονται.

Σαν ερωτική εξομολόγηση...

Έχω να φάω απίστευτο κράξιμο!

Κάτι τέτοια λέω και άντε μετά να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας...

Άλλη μια περιπέτεια ξεκινά...

Σάββατο ξημέρωμα 00:50.

Πακεταρισμένος. Εσώρουχα, κάλτσες, 2 παντελόνια, 1 πουκάμισο, πολλές μπλούζες, καλλυντικά και φυσικά το ημερολόγιό μου και ο ταξιδιωτικός οδηγός της Πολωνίας ανα χείρας.

Έτοιμος!!!

Είναι τρομερό το πόσο σου αλλάζει την ψυχολογία ένα ταξίδι. Θεωρώ ότι η μέρα πρίν την αναχώρηση είναι το καλύτερο κομμάτι της όλης διαδικασίας. Η προσμονή ότι φεύγεις, εγκαταλείπεις έστω και προσωρινά όσα καθημερινά σε σκοτίζουν. Η ψευδαίσθηση ότι ρίχνεις μαύρη πέτρα και φεύγεις...

Άργησα πάλι. Ο Νίκος περιμένει...

Ένας νέος προορισμός, μία νέα περιπέτεια ξεκινά...

Under the Waterfall..

Τρίτη βράδυ, 00:30, μόλις μπήκα σπίτι.

Κουρασμένος...

Όχι απο την πολλή δουλειά (άλλωστε απο ένα σημείο και μετά σταματάς να ασχολείσαι με την ώρα αλλά μόνο με το τι πρέπει να γίνει...), ούτε απο την πίεση και το άγχος - έμαθα πιά και τα ελέγχω.

Είμαι κουρασμένος που δεν βρίσκω κάποιο νέο στόχο στην ζωή. Κάτι καινούργιο, κάτι δημιουργικό κάτι πρωτότυπο.

Δεν θεωρώ ότι είναι θέμα δουλειάς, άλλωστε μου αρέσει πολύ αυτό που κάνω, ούτε έλλειψης συντρόφου. Δεν έχει έρθει η ώρα ακόμα...

Μου λέιπει το πάθος. Κάτι για το οποίο θα τα παρατήσω όλα για να το πετύχω.

Τώρα τελευταία νοιώθω σας ένας πολύ γερασμένος 28χρονος. Χωρίς λόγο.

Απλά κουρασμένος...

Σήμερα το πρωί, οδηγώντας για την δουλειά, παρατηρούσα την πόλη μου. Δεν ξέρω πώς να την χαρακτηρίσω, θα ήταν άδικο να την πώ άσχημη - άλλωστε έχουμε θάλασσα - αλλά κατέληξα στον χαρακτηρισμό "μίζερη".

Ναί αυτό είναι.

Μίζερη...

Αντί να πάρω τον πιο σύντομο δρόμο, πήγα απο την παραλία, σταμάτησα και για λίγο στο Πασαλιμάνι και πήρα ένα καφεδάκι και άραξα στο πεζούλι να πιώ δύο γουλιές. Όλη αυτή την ώρα δεν είδα άνθρωπο χαμογελαστό, ακόμα και νεανικές παρέες σχολιαρόπαιδων ήταν χλωμές, αμίλητες... μίζερες.

Το πιο πιθανό είναι να έχω μιζεριάσει εγώ. Να τα βλέπω όλα μαύρα, όλα άσχημα, όλα αγέλαστα. Ίσως εισπράτω αυτό που δίνω...

Εδώ και κάποιους μήνες σκέφτομαι την μόνιμη μετακόμισή μου στην Κάρπαθο. Να τα παρατήσω όλα - καριέρες, χρήματα, φίλους, γνωστούς... - και να πάω εκεί. Στο μόνο μέρος που νοιώθω ακατάβλητος.

Η δουλειά που έχει προκύψει εκεί είναι μόνιμη μέν, με μικρό ωράριο αλλά δίχως πολλές προοπτικές, δίχως αισθήματα δημιουργικότητας και εκπλήρωσης δε. Τα χρήματα δεν με απασχόλησαν ποτέ ώς κύρια αιτία στην επιλογή εργασίας. Πάντα ήθελα πάνω απο όλα να νοίωθω ωραία και να κάνω κάτι δημιουργικό και να το κάνω όσο τελειότερα γίνεται...

Για να κάταλάβετε πόσο πολύ έχει προχωρήσει η σκέψη στο μυαλό μου, έχω κάνει ακόμα και λίστα για το τι θα κάνω εκεί. Όπως ότι θα αποκτήσω σκύλο, θα αρχίσω πάλι τις προπονήσεις στον Ποσειδώνα, θα φροντίζω περισσότερο τον εαυτό μου, ότι θα μάθω Καρπάθικη Λύρα κλπ. Πήγαινε και άρχισε να σβήνεις, κάτι σαν την Beatrix Kiddo στο Kill Bill.

Αφήνω πίσω πολλά, και κυρίως πολλούς... σημαντικούς ανθρώπους για τη ζωη μου. Αξίζει? Δεν το ξέρω αλλά είμαι σίγουρος ότι χρωστάω μια προσπάθεια... Το χρωστάω στον εαυτό μου πάνω απο όλα...

Το πρόβλημα θα είναι όταν τα σβήσω όλα απο την λίστα. Θα έχω βρεί το πάθος μου εκεί...???

Μακάρι να είχαν εξελιχθεί καλύτερα τα πράγματα με την Τίνα να είχα και κάποια να με περιμένει εκεί, αλλά δεν έχει σημασία, δεν άξιζε τον κόπο, άλλωστε τώρα πια είμαι πεπεισμένος ότι θα μου βγεί σε καλό ο χωρισμός μας...

Διαβάζω τί γράφω τόσην ώρα, δεν βγάζουν πολύ νόημα... Δεν έχει σημασία όμως. Βάζω James στα ηχεία και ακούω "Under The Waterfall it's Cool and Cold and Clear", ανοίγω τις καλοκαιρινές φωτογραφίες και όλα ξαφνικά είναι πιο ξάστερα...

ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΦΤΙΑΞΕΣ ΤΟ BLOG. ΤΩΡΑ?

Κάθε χριστούγεννα, προσπαθώ να βρίσκω πάντα λίγο χρόνο για τον εαυτό μου για να σκεφτώ, να κρίνω και να αποτιμήσω την χρονιά που έφυγε.

Δυστυχώς εδώ κα 4 χρόνια κάτι πάντα συμβαίνει στους τελευταίους μήνες του χρόνου, πάντα συναισθηματικά και πάντα με το ίδιο πρόσωπο, και δεν έχω ποτέ το καθαρό μυαλό για να εκτιμήσω σωστά τις καταστάσεις που έφυγαν και να προβλέψω αυτές που θα έρθουν.

Το "new year's resolution" λοιπόν για το 2009 ήταν μεταξύ πολλών άλλων, να φτιάξω ένα blog. Κάτι για μένα, κάτι για να εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου γιατί το σημειωματάριό μου έχει καταντήσει λατέρνα απο τις σκόρπιες σκέψεις, φράσεις και αποφάσεις της στιγμής που "καταγράφω" εκεί.

Το έφτιαξα λοιπόν το blog. So f#@%n what? τώρα πρέπει να οργανώσω τις σκέψεις μου. Πάμε λοιπόν:

1. Το blog είναι για μένα. Όποιος θέλει ας το διαβάσει, αν με ξέρει και γνωρίζει καταστάσεις ίσως καταλάβει περισσότερα..

2. Ίσως ακουστώ κάπως γκρινιάρης και ότι ασχολούμαι με ανούσια πράγματα, αλλά ήμουν τυχερός στην ζωή μου, οικογενειακά, επαγγελματικά και σε θέματα υγείας οπότε τα ανούσια "γκομενοπράγματα" γίνονται σημαντικά...

3. Θα διαβάσετε την λέξη Κάρπαθος περισσότερες φορές απο ότι θα θέλατε.... Είναι όμως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου.

Καλή αρχή λοιπόν...