Τέτοια εποχή ήταν. Ώρα 5:30 πρωί Σαββάτου επέστρεφα απο έξοδο. Είχα να της μιλήσω πολύ καιρό, σχεδόν 3 μήνες. Ήταν η πρώτη φορά που είχαμε χωρίσει. Απο εγωισμό δεν μιλάγαμε, δεν επικοινωνούσαμε, τίποτα... Κι όμως ξαφνικά, ένιωθα ένα βάρος, έναν φόβο απο το πουθενά. Βάζω τον εγωισμό μου στην άκρη και της στέλνω μήνυμα "Είσαι καλά?", καμία απάντηση... Δεν ξαναστέλνω, άλλωστε δεν έχω δικαίωμα να την ενοχλώ. Όμως νιώθω περίεργα, κάτι δεν πάει καλά. Κυριακή μεσημέρι (μιάμιση ημέρα μετά) με παίρνει τηλέφωνο. Είναι στο νοσοκομείο, τράκαρε άσχημα. Το τελευταίο που θυμάται είναι να οδηγεί και να ακούει τον ήχο ενός εισερχομένου μηνύματος και μετά να ξυπνάει 36 ώρες αργότερα στο νοσοκομείο. Το πρώτο πράγμα που κοίταξε ήταν το κινητό της και το μήνυμα μου - που της είχε φτάσει την στιγμή ακριβώς πρίν γίνει το κακό.
Άσχημο τούκι. Μπαριέρες παντού. Γλύτωσε απο θαύμα...
Τρομάξατε? Περιμένετε να ακούσετε και το επόμενο.
Καλοκαίρι 2008. Επιστρέφουμε απο έξοδο. Ώρα 5:00. Οδηγεί εκείνη. Πολλά νεύρα και τσακωμός για το τίποτα. Με αφήνει στην πλατεία του χωριού και ξεκινάει για Φοινίκι. Ούτε καληνύχτα δεν είπαμε. Έχω το ίδιο συναίσθημα. Πάλι... Περιμένω στην πλατεία με το βλέμα καρφωμένο στο Σικέλαος να την δώ να φτάνει. Μετά απο 5 λεπτά δεν έχω δεί ακόμα τα φώτα της. Τρέχω σπίτι, αρπάζω τα κλειδιά του αυτοκινήτου και πηγαίνω να την βρώ. Την βρίσκω να περπατάει στον δρόμο, έχει υποστεί Σόκ, κλαίει, ρούχα σκισμένα, αίματα, γκρατζουνίες. Το αυτοκίνητο 20 μέτρα έξω απο τον δρόμο ανάμεσα σε 2 δέντρα. Πάλι θαύμα...
Δεν σας φτάνει?
Χριστούγεννα του 2008. Τσιγγάνα με σταματάει στον δρόμο και προσφέρεται να μου πεί το ριζικό μου. Αρνούμαι. Την ξέρω την κατάντια μου, την προηγούμενη μόλις ημέρα μας τελείωσε για πάντα. Επιμένει και εγώ νευριάζω,την διώχνω με άσχημο τρόπο. Στο τέλος μου λέει "Δεν πειράζει παιδί μου. Μην μου δώσεις χρήματα. Αλλά να ξέρεις ^%$^&&* την λένε παιδί μου, ^%$^&&*...". Κοκομπλόκο νομίζω το λέει ο Μπαμπινιώτης αυτό...
και τέλος
Ιανουάριος 2009. είμαστε στο Village κλασικά για σινεμά. Πρώτη φορά (μετά απο χρόνια ολόκληρα) παρκάρω στο υπόγειο πάρκινγκ κάτω απο τον Ελευθερουδάκη. ανεβαίνω τις ολοκαίνουργιες σκάλες και βρίσκομαι μπροστά σε ένα μαγαζάκι με μπλούζες. Μπροστά μπροστά στην βιτρίνα του ένα μπλουζάκι με το σήμα της WIND και να γράφει "ΘΕΛΩ... την &^%* μου πίσω". Που να καεί το μπλουζάκι μαζί με όλο το κτίριο γαμώ το κέρατό μου!!!
γιατί τα γράφω όλα αυτά? Γιατί έχω ακριβώς το ίδιο συναίσθημα τώρα. Δεν θα την πάρω. Δεν χαλάω άλλη αξιοπρέπεια (δεν μου έμεινε και πολλή).
Ίσως γράφοντας όμως ξορκίσω το κακό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου