Κουρασμένος...
Όχι απο την πολλή δουλειά (άλλωστε απο ένα σημείο και μετά σταματάς να ασχολείσαι με την ώρα αλλά μόνο με το τι πρέπει να γίνει...), ούτε απο την πίεση και το άγχος - έμαθα πιά και τα ελέγχω.
Είμαι κουρασμένος που δεν βρίσκω κάποιο νέο στόχο στην ζωή. Κάτι καινούργιο, κάτι δημιουργικό κάτι πρωτότυπο.
Δεν θεωρώ ότι είναι θέμα δουλειάς, άλλωστε μου αρέσει πολύ αυτό που κάνω, ούτε έλλειψης συντρόφου. Δεν έχει έρθει η ώρα ακόμα...
Μου λέιπει το πάθος. Κάτι για το οποίο θα τα παρατήσω όλα για να το πετύχω.
Τώρα τελευταία νοιώθω σας ένας πολύ γερασμένος 28χρονος. Χωρίς λόγο.
Απλά κουρασμένος...
Σήμερα το πρωί, οδηγώντας για την δουλειά, παρατηρούσα την πόλη μου. Δεν ξέρω πώς να την χαρακτηρίσω, θα ήταν άδικο να την πώ άσχημη - άλλωστε έχουμε θάλασσα - αλλά κατέληξα στον χαρακτηρισμό "μίζερη".
Ναί αυτό είναι.
Μίζερη...
Αντί να πάρω τον πιο σύντομο δρόμο, πήγα απο την παραλία, σταμάτησα και για λίγο στο Πασαλιμάνι και πήρα ένα καφεδάκι και άραξα στο πεζούλι να πιώ δύο γουλιές. Όλη αυτή την ώρα δεν είδα άνθρωπο χαμογελαστό, ακόμα και νεανικές παρέες σχολιαρόπαιδων ήταν χλωμές, αμίλητες... μίζερες.
Το πιο πιθανό είναι να έχω μιζεριάσει εγώ. Να τα βλέπω όλα μαύρα, όλα άσχημα, όλα αγέλαστα. Ίσως εισπράτω αυτό που δίνω...
Εδώ και κάποιους μήνες σκέφτομαι την μόνιμη μετακόμισή μου στην Κάρπαθο. Να τα παρατήσω όλα - καριέρες, χρήματα, φίλους, γνωστούς... - και να πάω εκεί. Στο μόνο μέρος που νοιώθω ακατάβλητος.
Η δουλειά που έχει προκύψει εκεί είναι μόνιμη μέν, με μικρό ωράριο αλλά δίχως πολλές προοπτικές, δίχως αισθήματα δημιουργικότητας και εκπλήρωσης δε. Τα χρήματα δεν με απασχόλησαν ποτέ ώς κύρια αιτία στην επιλογή εργασίας. Πάντα ήθελα πάνω απο όλα να νοίωθω ωραία και να κάνω κάτι δημιουργικό και να το κάνω όσο τελειότερα γίνεται...
Για να κάταλάβετε πόσο πολύ έχει προχωρήσει η σκέψη στο μυαλό μου, έχω κάνει ακόμα και λίστα για το τι θα κάνω εκεί. Όπως ότι θα αποκτήσω σκύλο, θα αρχίσω πάλι τις προπονήσεις στον Ποσειδώνα, θα φροντίζω περισσότερο τον εαυτό μου, ότι θα μάθω Καρπάθικη Λύρα κλπ. Πήγαινε και άρχισε να σβήνεις, κάτι σαν την Beatrix Kiddo στο Kill Bill.
Αφήνω πίσω πολλά, και κυρίως πολλούς... σημαντικούς ανθρώπους για τη ζωη μου. Αξίζει? Δεν το ξέρω αλλά είμαι σίγουρος ότι χρωστάω μια προσπάθεια... Το χρωστάω στον εαυτό μου πάνω απο όλα...
Το πρόβλημα θα είναι όταν τα σβήσω όλα απο την λίστα. Θα έχω βρεί το πάθος μου εκεί...???
Μακάρι να είχαν εξελιχθεί καλύτερα τα πράγματα με την Τίνα να είχα και κάποια να με περιμένει εκεί, αλλά δεν έχει σημασία, δεν άξιζε τον κόπο, άλλωστε τώρα πια είμαι πεπεισμένος ότι θα μου βγεί σε καλό ο χωρισμός μας...
Διαβάζω τί γράφω τόσην ώρα, δεν βγάζουν πολύ νόημα... Δεν έχει σημασία όμως. Βάζω James στα ηχεία και ακούω "Under The Waterfall it's Cool and Cold and Clear", ανοίγω τις καλοκαιρινές φωτογραφίες και όλα ξαφνικά είναι πιο ξάστερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου