περι... του αναπάντεχου

Βρίσκεσαι λοιπόν σε μια φάση ξενερώματος, δεν ψάχνεσαι ιδιαίτερα, απλά βγαίνεις, πίνεις ποτά, καφέδες, κάνεις σέξ, δουλειά και μπαίνεις στο νετ... και όλα αυτά σου βγαίνουν μηχανικά, ψυχρά, δίχως πάθος,

...ξενέρωτα!!!

Σε εκείνη τη φάση λοιπόν, βλέπεις την φωτογραφία.

Δεν την ξέρεις, απλά έτυχε να είναι δίπλα στην φίλη σου στο Facebook. Την πέτυχες την ώρα που ξεφύλλιζες στα γρήγορα τις φωτογραφίες της και ξαφνικά είναι εκεί.

Δεν ξέρεις τι να υποθέσεις. Άλλωστε είναι απλά μια φωτογραφία. Δεν ξέρεις τίποτα για εκείνην. Πόσο χρονών είναι; που μένει; μπορεί να σπουδάζει στο εξωτερικό, μπορεί να έχει κάποιον, μπορεί...

Δεν ξέρεις τίποτα για εκείνην και όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Απλά είναι το βλέμα της. Αν μπορεί να βγάζει μέσα απο μια φωτογραφία, τόση ομορφιά, τόση ειλικρίνεια, τέτοια γλύκα, τόσο έντονο ερωτισμό, μόνο να φανταστώ μπορώ πως θα είναι απο κοντά.

Είχα καιρό να πάθω κάτι τέτοιο. Ίσως την γνωρίσω και ανακαλύψω ότι όλα αυτά ήταν στο μυαλό μου, ίσως δεν είμαι εγώ αυτό που ψάχνει. Επαναλαμβάνομαι και ρωτάω, Έχει σημασία;

Και μόνο το ότι την σκέφτομαι, την αναζητώ και ότι θέλω να την γνωρίσω αρκεί για την ώρα. Το ότι με έχει κάνει να ανυπομονώ και ότι ρωτάω πληροφορίες για εκείνην με καλύπτει...

Λόγω αυτής της τυχαίας φωτογραφίας, αρχίζω και ξεθάβω λίγο απο το χαμένο μου πάθος. Φτυαριά, φτυαριά κάθε φορά!

Πως μπορεί να σε ταξιδέψει μια φωτογραφία...