Αποχαιρετισμός στον Αντώνη...

Ήταν καλοκαίρι του 2007. Εκείνη την εποχή εργαζόμουν στον Τράγκα, όπως κάθε δουλειά η οποία είναι κούφια και ασήμαντη απαιτούσε ένδυση Γιάπι με συνολάκι κομπλέ απο πουκάμισο, γραβάτα, σακάκι και φυσικά λουστρίνι. Ψάχνοντας στον Μπούσια είδα την αγγελία και έστειλα. Με πήρε η Virginia και κανόνισε να δώ έναν κύριο Τριφύλλη την επόμενη ημέρα.

Σκάω λοιπόν με το γιάπικό μου ντύσιμο στην Βαρυμπόμπη, και όλοι με κοιτούσαν και αναρωτιόντουσαν αν πουλάω εγκυκλοπέδιες ή σφουγγαρίστρες. Ζητάω τον κύριο Τριφύλλη και εμφανίζεται ο Αντώνης. Σαγιονάρα, Τατού, βερμούδα. ατημέλητα μούσια και με το περίφημο περπάτημα αλανιού.

Αυτό ήταν. Με το που μιλήσαμε κατάλαβα ότι εκείνος ήταν ο άνθρωπός μου, σου ενέπνεε μια σιγουριά, μια ασφάλεια ότι έχει τα πάντα υπο έλεγχο.

Πάντα κινούταν με απίστευτη ενέργεια και σπιρτάδα. Τον έβλεπες να περπατάει, να μιλάει και το μυαλό του έτρεχε. Πολλές φορές δεν τελείωνε την πρότασή του και έφευγε τρέχοντας απο το δωμάτιο για να γυρίσει 5 λεπτά μετά και να ρωτήσει "έλα ρε μαλάκα ...τί λέγαμε?", το μυαλό του βλέπεις ήταν πιο γρήγορο απο τη γλώσσα του, ίσως και απο την δικιά μας κατανόηση...

Βλέποντάς τον να δουλεύει, να δημιουργεί 1000 πράγματα απο το 1 (ή το τίποτα), να κινείται μέσα στον χώρο, δεν μπορούσες και εσύ παρά να προσπαθείς για το καλύτερο για να συμβαδίσεις μαζί του, και αν όχι τουλάχιστον να μην τον καθυστερήσεις, ήταν κρίμα να τον κρατάς πίσω ενώ ελεύθερος πυροβολούσε βλήματα δημιουργίας κατά ριππάς προς πάσα κατεύθυνση.

Πάντα κάλυπτε τους πάντες, ήταν εκεί να διορθώσει ότι πήγε στραβά, να βρεί λύσεις εκεί που όλοι παρέδιναν τα όπλα. Το ατελιέ ήταν το βασίλειό του και εκείνος φρόντιζε τους υπηκόους του και ήξερες ότι θα τον έβρισκες μπροστά σου αν άδικα κατηγορούσες κάποιον απο αυτούς.

Εμένα με είχε αναλλάβει προσωπικά. Να με προσέχει, να με στηρίζει. Όποτε με έβλεπε πολύ πιεσμένο θα με έπιανε και θα με τσέκαρε αν είναι όλα ΟΚ. Όταν τράβαγα φρίκες, θα ήταν εκεί να με ηρεμήσει. Τσακωθήκαμε πολλές φορές πάνω στη δουλειά και πάντα το ίδιο βράδυ θα μιλάγαμε στο τηλέφωνο και όλα μέλι γάλα, βλέπεις δεν του ταίριαζε να κρατάει κακίες...

Και εγώ προσπαθούσα να είμαι εκεί για εκείνον, να μην του αρνηθώ ποτέ τίποτα και να τον έχω ήρεμο, γιατί ήρεμος ήταν μια ακατάπαυστη μηχανή παραγωγής ιδεών.

Χθές έφυγε. Συνάδελφος, Πατέρας, Φίλος... Δεν το είχα κατανοήσει απολύτως έως σήμερα που είδα την Virgie πνιγμένη στο κλάμα. Αύριο έχουμε την κηδεία και δεν ξέρω αν θα το αντέξω. Κάποια άτομα πρέπει να έχουν ειδικά προνόμια ζωής και αφθαρσίας και ο Αντώνης έπρεπε να είναι απο αυτούς.

Το πνεύμα του θα συνεχίσει να τριγυρνά στους διαδρόμους της Option, να δίνει σπιρτάδα, δημιουργία και ζωή στην καθημερινότητά μας. Γιατί ο Αντώνης πάνω απο όλα κατάφερε να είναι κουλτούρα και νοοτροπία. Και αυτά μένουν πίσω.

Καλό ταξίδι φίλε.

Είμαι σίγουρος όταν ξαναβρεθούμε θα με δείς και θα πείς: "Έλα ρε μαλάκα... τι λέγαμε?"